Ahlaki ilerlemenin önündeki gerçek engeller kedileri yakan sosyopatlar değildir; çünkü onlar dünyanın her yerinde eylemleri barbarca bulunan ekstrem bir azınlıktır. Hayvan özgürlüğünün önündeki gerçek engel refahçı yönelim ve onun “insancıl şefkat”, “sorumlu davranış” ve “nezaket ve saygı” şeklinde kullandığı dilidir. Hayvan sömürüsünün her kurumu- kürk çiftlikleri ve mezbaha endüstrileri- bu dili konuşuyorlar ve onların “şefkatine” kalan hayvanlar da korkunç şekillerde işkence görüyorlar. Hayvan refahçılığı, sinsidir. İnsanları esir hayvanların sağlıklı ve memnun oldukları yönünde teskin eder. İnsanın üstün olduğunu savunur ve hayvanların sömürüldüğü şeklindeki en temel yanlışı nazik, saygılı, insancıl davranış gibi göz boyayıcı kelimelerle gizlemeye çalışır. Zulüm kötülüğünü maskeleyip steril hale getirmek için hayvan refahçılığı dili çürütmekte, anlamı bozmaktadır, temel olarak Orwellci bir bakış olup son derece kandırmaya yöneliktir. — Steve Best[2]
Bir ırkçının köleliğin siyahlar için faydalı olduğunu ya da siyahların özgür olmasının biyolojik olarak uygunsuz olduğunu ileri sürmesi sık rastlanan bir şeydi. Benzer şekilde, fabrika çiftliği yönetenler de domuzların, danaların ve tavukların doğal hayat alanlarına kıyasla kalabalık esaret bölmelerinde daha iyi yaşadığını, çünkü “insan tarafından yönetilen çevrelerde ihtiyaçlarının karşılandığını” öne sürüyor. Hayvanat bahçesi yönetenler ve sirk sahipleri de hayvanların yaban hayatta avcılara veya diğer tehlikelere maruz kalmaktansa kapalı ortamlarda tutularak daha iyi yaşadığını savunuyorlar. — Steve Best[2]
Hayvanların “insancıl bir şekilde öldürülmesi”, bir hayvanın hayatını çalmanın ve istismar etmenin, onu sürüp giden bir acıya ve ızdıraba maruz bırakmanın insancıl yolu olmaması sebebiyle absürttür. Bir hayvanın başına elektrikli tabancayla hedef almanın ahlak ve onur duygusuyla alakası yoktur, bir hayvanın hangi üstün metodla olursa olsun öldürülmesi, onu bilinçli bir halde parçalara ayırmak demektir. Öldürmenin kendisi –gereksiz ve haksız- insanlık dışıdır ve yanlıştır. — Steve Best[2]
Gerçekten benim açımdan “insancıl et”le ilgili koparılan fırtına temiz bir vicdanla ölü eti yemek isteyen insanların özel bir ricasından ibaret.Hayvanlara gaddarlıkla davranmama zorunluluğuna işaret eden bütün ateşli itirazlara rağmen onlar söz birliği etmişcesine istisnai durumlar dışında (mesela meşru müdafaa gibi durumlar dışında) hayat almamak gibi bir sorumluluğumuz olduğunun altını çizmiyorlar. Aslında gerçek şu ki; eğer bu akşam yemekte et yiyorsanız sizin için bir inek öldürülmüş demektir. İneğin ne kadar “insancıl” ortamlarda yetiştirildiği başka, öldürülürken ineğin yaşama hakkının ihlal edilip edilmediği ise bambaşka bir şey. Hayvan haklarını savunan her ciddi insan aradaki farkı bilir; bu insanlar hem çiftlik hayvanları kaçınılmaz olarak acı çektiği için, hem de onlar için en son zarar noktasının ölüm olduğunu bildikleri için hayvan eti yemekten uzak duruyorlar. — Tom Regan[3][4]
İdeal “aile çiftliği” fikri bir fanteziden ibarettir. Ve hayvanların yaşamları çoğu zaman aynı kesimhanede son bulur. Her durumda, hepsi katledilir. — Gary L. Francione[5]
Eğer hayvanlaretik anlamda bir önem taşıyorsa ister “endüstriyel hayvancılıktan” ister “aile çiftliklerinden” gelsinler, ister ölü bedenlerinin üzerinde “mutlu sömürü” logoları damgalanmış olsun onları yemememiz, giymememiz, herhangi bir biçimde kullanmamamız gerekir. Sadece damak zevki ve moda anlayışımız için başka hissedebilir varlıklara herhangi bir düzeyde acı çektirmemiz ya da eziyet etmemiz için hiçbir gerekçe olamaz. — Gary L. Francione[5]
Sorun “endüstriyel hayvancılık” değil. Problem hayvancılığın tümü; problem hayvan kullanımlarının tümü. — Gary L. Francione[5]
Hayvanlar sadece meta olarak görülmeye devam ettikleri sürece, onlara karşı uygulan muamelelerde anlamlı farklılıklar gerçekleşmez. — Gary L. Francione[6]
