Bu dünyada herkese yer var ve dünya zengin ve herkese bakabilir. Yaşam özgür ve güzel olabilir. Ama yolumuzu kaybettik. Açgözlülük ruhumuzu zehirledi ve dünyaya nefret barikatı kurdu; bizi üzüntü ve kan gölünde boğdu. Hızlandık ama kendi içimize kapandık. Bize zenginlikler veren makinalar bizi daha çoğuna aç bıraktı. Bilimimiz bizi alaycı yaptı, zekâmız sert ve kaba. Çok düşünüp az hissediyoruz. Makinalardan çok insanlığa ihtiyacımız var. Zekâdan çok iyilik ve nezakete ihtiyacımız var. Bu vasıflar olmadan hayat vahşet olur ve her şeyde kayıp.
