Selanik'in sahilden yukarıya doğru tırmandıkça topografyası gibi mimari özellikleri de değişir. Yedikule surlarına yaklaştıkça eski Türk mahallesinin izlerine rastlarsınız. Kötü restore edilmiş cumbalı evler... Yine de geçmiş zamandan bir işaret, bir renk sunar. Müslüman Selanik'e ait izler devlet politikası olarak yok edilmeye çalışılsa da tipik Osmanlı şehri olduğunu hissettirir.[1]
Selanikte bütün yollar Aristo Meydanına çıkar. İzmirin Kordonboyunu hatırlatan sahilden başlayıp, şehrin kalbine, yukarı semtlere doğru açılan geniş uzunca bir meydan. Meydanı çevreleyen görkemli binaların mermer sütunları antik Yunan ve Bizansı hatırlatıyor. 1917 yangınında büyük kısmı kül olan şehrin yeniden yapılanma projesine uygun olarak yükseltilen bu binaların mimari bakımdan estetik değeri tartışılır. Ancak bir güç gösterisi için yapıldığında şüphe yok.[2]
Râsim Bey! Râsim Bey! Selânik demek, İstanbul'un anahtarı demektir! Ordumuz nerede, askerimiz nerede? Ecdat kanlarıyla sulanan bu toprakları nasıl terk ederiz? Biz buraları bırakıp gidersek, tarih ve ecdat bizim yüzümüze tükürmez mi?.. Birâderim Hazretleri, buranın tahliyesine râzı mı oldular? Nasıl olur? Hayır, ben râzı değilim! Yetmiş yaşımda olduğuma bakmayın! Bana bir tüfek verin, asker evlatlarımla beraber Selânik'i son nefesime kadar müdâfaa edeceğim!
II. Abdülhamid(Selanik'i Yunanların almakta olduğu söylenince verdiği tepki.)
Bu bağlamda, İstanbul-Selanik hızlı tren hattı, İzmir-Selanik feribot hattı ve İpsala-Kipi sınır bölgesinde ikinci bir köprü inşası, iki ülke makamlarının üzerinde çalıştığı projeler arasındadır.[3]
Vikipedi maddesi
Vikiveri öğesi.jpg)
