Bir romanda tiplerden birinin veya bir kaçının, romancıya rağmen başlarını alıp onun istemediği, düşünmediği bir aykırı tarafa doğru gidebileceklerini aklım hiç almıyor. Böyle bir karışıklık olsa olsa ilk müsveddede dalgınlıkla meydana gelebilir. Romancı, ilk tashihte böyle densizleri önceden şuurla hazırladığı planın çerçevesine hemen sokar. Yoksa romanın kendisi de gem almaz tipleri gibi sanatçının bilgi ve şuurla çizdiği ve bir faydaya yönelttiği plandan çıkmış, bir şuursuzluk ve bilgisizlik karanlığında kaybolmuş olur.[1]
