Francesco Petrarca

Francesco Petrarca
Francesco Petrarca
Doğum tarihi	19 Temmuz 1304, 20 Temmuz 1304, 1304
Doğum yeri	Arezzo
Ölüm tarihi	18 Temmuz 1374, Temmuz 1374, 19 Temmuz 1374, 1374
Ölüm yeri	Arquà Petrarca
	Vikipedi maddesi; Vikiveri öğesi

Francesco Petrarca (ya da Petrarch) (20 Temmuz, 1304 – 19 Temmuz, 1374) İtalyan öğretimci, şair ve hümanist.

Sözleri

İçimdeki iki adamın birbirlerine üstün gelmek için düşüncelerimde verdikleri o inatçı ve henüz galibi belli olmayan savaş şiddetle sürüyor.^[1]
Kendi ilerleyişimle sevindim, zayıflığımla kederlendim ve insan davranışının evrensel iniş çıkışlarının dert ortağı oldum.
- Dionigi di Borgo San Sepolcro’ya mektubundan (26 Eylül 1336)
Sevgi insanlığın taçlanan zarafeti, ruhun en kutsal hakkı, bizleri sorumluluk ve gerçekliğe bağlayan altın bağlantı, yüreğin yaşamla arasını uzlaştıran başlıca kefaret ve sonsuz iyiliğin doğru çıkan kehanetidir.
- Kadınlar Hakkında Kayda Değer Düşünceler: Bir Edebi Mozaik, 1882, Maturin Murray Ballou, S. 311
Kitaplardan bazıları öğrenmeye ve diğerleri ise hazmedemeyeceğinizden fazlasını yuttuğunuzda çılgınlığa sevk eder.
- "Ömür Boyu Konuşmacıların Ansiklopedisi (1962), Morton Braude, S. 75"

İnsanın kendisinden daha büyük düşmanı yoktur.
- Johann Georg Ritter von Zimmermann’ın, Yalnızlığın Avantajları ve İşleri Üzerine Denemeler adlı eserinde yapılan alıntıdan. (1808)
Şans, emin olunanın üzerinde dünyaya ne getirebilir ki!
- Sözlerin Uluslararası Hazinesi, (1970), Rhoda Thomas Tripp‎
İyi olmaya istekli olmak gerçeği bilmekten daha iyidir.
- Rönesans: Yorumlama Üzerine Denemeler, (1982), André Chastel , S. 107
Aynılık nefretin anası, çeşitlilik ise tedavisidir.
- Esin Veren Sözlerin Küçük Dev Ansiklopedisi (2005) Wendy Toliver. S. 446
Barışın beş düşmanı içimizdedir, — açgözlülük, hırs, haset, öfke ve kibir. Bunlar ortadan kaldırılsaydı sarsılmaz bir sürekli barış içinde mutlu olurduk.
- De vita solitaria (1346) Özün Bilgeliği: İçsel İyileşmenin Beşbin Yıllık Reçetesi, (2006) Larry Chang, S. 144
Öğrenmekten başka mutluluk duyumsamıyorum.

Dağılır yele karşı altın saçları
Uçuşurdu binbir büklüm içinde
Bir hoş ışık vardı gözlerinde
Pırıl pırıl, sönmüş o zamandan beri.

Bir iyilik sarardı yüzünü bazen,
Bilmem, belki bana öyle gelirdi;
Ben, o sevdadan can atan deli
Nasıl yanıp tutuşmazdım o zaman.

Yürüdü mü yerden kurtulurdu sanki,
Melekler öyle yürüse gerek; sözleri
Bir başka türlüydü insan sözlerinden.

Gökte bir ruhtu o, bir canlı güneşti.
Öyle gördüm ben; öyle değilmiş şimdi.
Yay gevşemiş, ne çıkar, yara gitmez gönülden.

Sone XC, Çeviri: Sabahattin Eyüboğlu

Kırlardayım, yalnız ve düşünceli
Yürüyorum, yavaş, ölçülü, ağır
Kumlarda belki insan izi vardır,
Üstlerine basmadan yürümeli.

Kimseler bilmesin diye halimi
Kendim kendisini böyle savunur;
Dışımdan içimin hali okunur
İçim alev alev, içim besbelli.

İnsanlara karşı kapanıyorum;
Kıyılara, ormanlara, dağlara
Hayatımı gizli tutamıyorum.

Amor’un benimle, benim onunla
Döğüşmeden, çekişmeden sonunda
Gideceğim bir yol bulamıyorum.^[2]

Sone XXVIII, Çeviri: Cevdet Kudret

Yalnız bir yaşamı sürekli aradım.
(Dere, tarla ve orman tanıktır buna)
Işığın yolunu bulmamda yardımı dokunmayan
O budala kafalardan kaçarak.