Jorge Luis Borges
| Jorge Luis Borges | |
|---|---|
 Arjantinli öykü ve deneme yazarı, şair ve çevirmen. | |
| Doğum tarihi | 24 Ağustos 1899 |
| Doğum yeri | Buenos Aires / Arjantin |
| Ölüm tarihi | 14 Haziran 1986 |
| Ölüm yeri | Cenevre, İsviçre |
 Vikipedi maddesi Vikiveri öğesi | |
Jorge Francisco Isidoro Luis Borges Acevedo (24 Ağustos 1899 - 14 Haziran 1986), Arjantinli öykü, deneme yazarı, şair ve çevirmen.
Sözleri[değiştir]
- Kimse yok senin yanında.
- Bana, kendim olmak yetiyor.
- En büyük intikam kayıtsızlıktır.
- Hayatın kendisi özlü bir sözdür.
- Yankıyım, unutuşum, hiçliğim ben.
- Konuşmak, bir şey söylemek değildir.
- Ben de zaten bir düşüm, gelip geçici...
- Dünün insanı, bugünün insanı değildir.
- Yapayalnız bir güneşin de anısıyım ben.
- Nesneler, insanlardan daha çok yaşarlar.
- Uyumak, dünyadan çekip almaktır kendini.
- Bir şeyi görebilmek için onu anlamak gerekir.
- Üstümüzde bir yerde büyümekte gaddar tarih.
- Cennet bana hep bir kütüphane gibi gelmiştir.
- Önemli olan okumak değil, yeniden okumaktır.
- Yaşam öylesine zavallı ki ölümsüz olmaya değmez.
- İnsan, ölülerle konuşurken, ölü olduğunu unutuyor.
- Ve zaman büküyor ikimizi de, Biz farkında olmadan...
- Devlet nesnel, her türlü kişisellikten uzak bir kavram.
- Gerçekler hayal değildir, ama hayaller gerçek olabilir.
- Kör ve yalnız bir adam yazmaktan başka ne yapabilir ki?
- Hayatının sahibi olan insan, ölümüne de sahip çıkmalıdır.
- Doğaüstü olan bir şey iki kez yinelenirse korkunçluğunu yitirir.
- Aşık olmak, hata yapabilen bir tanrı'sı olan bir din yaratmaktır.
- Zamana direnebilenler yalnızca zaman içinde yer almayanlardır.
- Bir din için ölmek, onun için yaşamaktan kesinlikle daha kolaydır.
- Yeryüzündeki bütün aynaları gördüm; hiçbiri, beni yansıtmıyordu.
- Önemli değil mutluluğum ya da mutsuzluğum benim. Ben ozanım...
- Ne arar insan tavanarasında dağınıklığı artırıcak bir şeyden başka?
- Cennetin bir çeşit kütüphane olacağını her zaman hayal etmişimdir.
- Sessiz sözcükler söyleyerek dua eden biri değil de, düşünen biri gibi.
- Evrensel tarih belki de birkaç metaforun değişik vurgularının tarihidir.
- Ne zaman aynadaki yüze baksam, bilmiyorum hangi yüz bana bakıyor.
- En parlak başarılar sözcüklerle perçinlenmezse ışıltılarını kaybederler.
- Tek bir insanın yaptığı, sanki bütün insanlar tarafından yapılmış gibidir.
- Bazıları, yazdıklarıyla övünebilir, bense okuduklarımla gurur duyuyorum.
- Okumak, yazmaktan öte bir iştir; daha uysal, daha uygar, daha entelektüeldir...
- Son yaklaştıkça, anımsanan birtakım imgeler kalmaz artık yalnızca sözcükler kalır.
- Eğer evrenin gerçek bir görüntüsüne sahip olabilseydik, belki de onu anlayabilirdik.
- Bazı gerçeklikler zihne o denli yakın ve açıktırlar ki onları görmek için bakmak yeterlidir.
- İnsan belleğinin ulaşamadığı Düşler ülkesine. Aklımın almayacağı parçalar kaldı bende...
- Kendi ölümümü düşünüyorum, kusursuz ölümümü, gömülecek kül kasesi ve gözyaşı olmayan.
- Diktatörlük rejimleri, baskı, biat ve gaddarlık doğurur. Ama en kötüsü, aptallığı yaygınlaştırmasıdır.
- Yalnızlık bana acı vermiyor: insanın kendisini ve kendi davranışlarını hoşgörmesi zaten yeterince zor.
- Ölümsüzlük anlamsızdır; insan dışında bütün yaratıklar ölümsüzdürler, çünkü ölümden habersizdirler.
- Belki çağdaşlarımız -her zaman- bize fazlasıyla benzerler, yenilik arayacaksak eskilerde daha kolay buluruz.
- Tanıdığım bir kitabı tekrar okumanın bana, yeni bir kitap okumaktan daha fazlasını kazandırdığına inanıyorum.
- Edebiyat iletişimdir. İletişim ise hakkaniyeti gerektirir. Edebiyat, en nihayetinde kavuşulan çocukluğun ta kendisidir?
- Ne kadar uzun ve karmaşık olursa olsun, her hayat esasen tek bir andan ibarettir – kişinin kim olduğunu öğrendiği an.
- Sil baştan yaşama şansım olsaydı eğer, oturup saymazdım eski yanlışlarımı. Kusursuz olmaya çalışmaz, rahat bırakırdım yüreğimi.
- Edebiyat karşınıza ilginizi çekebilecek ya da bugün ilgi duymasanız da yarın okuyabileceğiniz başka bir yazar çıkaracak kadar zengindir.
- Eğer uzay sonsuzsa biz de uzayın herhangi bir noktasındayız demektir. Eğer zaman sonsuzsa biz de zamanın herhangi bir noktasındayız.
- Okur önemli çünkü kitap açılıp okunana kadar ölüdür. Ben kitapları yazıyorum fakat eğer anlaşılmazsa o kitap ölü olmaya devam edecektir.
- Zaten önemli olan okumak değil, yeniden okumaktır. Şimdi batmış olan basımevleri insanoğluna en büyük kötülüğü yaptı, ve gereksiz metinleri başdöndürücü bir hızla çoğalttı.
Evren ne yazık ki gerçek ben ne yazık ki Borges’im[1] - Cennet ve cehennem bana oldukça aşırı geliyor. İnsanların yaptıkları bu kadarını hak ediyor olamaz.[2]
- Şüphe zekanın isimlerinden biridir.[2]
- Tek bir insanın yaptığı, sanki bütün insanlar tarafından yapılmış gibidir. Bu nedenle cennet bahçesindeki söz dinlemezliğin bütün insanlığı kirletmesi haksızlık sayılmaz; gene bu nedenle tek bir Yahudi'nin çarmıha gerilmesinin insanlığı kurtarmaya yetmesi de haksızlık sayılmaz. Belki de Schopenhauer haklıydı; ben başkalarıyım, her insan bütün insanlardır. Shakespeare de neredeyse, zavallı John Vincent Moon'dur.
(The Shape of the Sword)
- Korkunç bir işe kalkışan kişi bir an için bunu çoktan tamamlayıp bitirmiş olduğunu hayal etmeli ve geri döndürülemeyecek bir gelecek olduğu düşüncesini kafasına çakmalı.
(Yolları Çatallanan Bahçe)
ANLAR (Arjantin-1985)
Eğer, yeniden başlayabilseydim yaşamaya,
İkincisinde, daha çok hata yapardım.
Kusursuz olmaya çalışmaz, sırtüstü yatardım.
Neşeli olurdum, ilkinde olmadığım kadar,
Çok az şeyi
Ciddiyetle yapardım.
Temizlik sorun bile olmazdı asla.
Daha çok riske girerdim.
Seyahat ederdim daha fazla.
Daha çok güneş doğuşu izler,
Daha çok dağa tırmanır, daha çok nehirde yüzerdim.
Görmediğim bir çok yere giderdim.
Dondurma yerdim doyasıya ve daha az bezelye.
Gerçek sorunlarım olurdu hayali olanların yerine.
Yaşamın her anını gerçek ve verimli kılan insanlardandım ben.
Yeniden başlayabilseydim eğer, yalnız mutlu anlarım olurdu.
Farkında mısınız bilmem. Yaşam budur zaten.
Anlar, sadece anlar. Siz de anı yaşayın.
Hiçbir yere yanında termometre, su, şemsiye ve paraşüt almadan,
Gitmeyen insanlardandım ben.
Yeniden başlayabilseydim eğer, hiçbir şey taşımazdım.
Eğer yeniden başlayabilseydim,
İlkbaharda pabuçlarımı fırlatır atardım.
Ve sonbahar bitene kadar yürürdüm çıplak ayaklarla.
Bilinmeyen yollar keşfeder, güneşin tadına varır,
Çocuklarla oynardım, bir şansım olsaydı eğer.
Ama işte 85'indeyim ve biliyorum…
ÖLÜYORUM…
