İnsandaki boşluklar, umumiyet itibarıyla kişinin kendi iradesini suistimalle meydana gelirler. Bu açıdan onların birer tezkâr, yani günahı ya da bir gafleti hatırlatması ve insanın da onlardan teberri etmesi açısından insan üzerinde müspet tesiri vardır denilebilir.[1]
İnanmış bir gönülde stres olmaz; olsa olsa hafakan olur. Siz ona, "mukaddes hafakan" da diyebilirsiniz.[2]
İmanlı bir insanın ümitsizliğe düşmesi söz konusu olamaz.
Stres, inancı, ümidi ve gelecek adına hayali olmayan insanların yaşadıkları hâlin adıdır. İnanan insanda ise hafakan veya can sıkıntısı olur.[3]
İnsan, müşâhede ve mükaşefenin en zirve noktalarında da olsa kendine asla güvenmemelidir. Allah Resûlü'nü tanıyıp iman eden, hatta dizinin dibinde bulunup ondan hadis rivayet edip de daha sonra yalancı peygamber Müseylimetü'l-Kezzab'ın ordusuna katılarak onun saflarında ölen kimseler bile vardır. Evet, mü'min kendine çok güvenmemeli ve ahireti adına hep endişe duyarak tir tir titremelidir.[4]
