Füruğ Ferruhzad

Füruğ Ferruhzad
Füruğ Ferruhzad
	İranlı şair, yazar, oyuncu, yönetmen, ressam.
Doğum tarihi	5 Ocak 1935
Doğum yeri	Tahran
Ölüm tarihi	13 Şubat 1967
Ölüm yeri	Tefriş
	Vikipedi maddesi; Vikiveri öğesi

Füruğ Ferruhzad, (d. Tahran, 5 Ocak 1935 - ö. Tahran, 13 Şubat 1967), İranlı şair, yazar, oyuncu, yönetmen, ressam.

Sözleri

Kuş ölür, sen uçuşu hatırla.
Benim de ölümüm gelip çatacak bir gün.
Su gibi kendi çukurunda kuruyabilir insan.
Sil aklımdan her inanmış aldanmıştır inancını.
Ben vicdanını yitirmiş zamandan korkuyorum.
Nedir sessizlik, söylenmeyen sözlerden başka?
Kendi varlığımın sesi olayım dedim yazık ki kadındım.
Dünya boşunalığa gebe kalmış ve zulmü doğurmuştur.
Ben Kendimi yaşamdan pek bir şey ummamaya alıştırdım.
Çocukluğum beni görse ne yaptılar sana böyle diye ağlardı.
Kurumsallaşmış iktidarın olduğu her yerde sansür de vardır.
Yaşam belki bir urgandır, bir adamın daldan dala kendini astığı.
Benim payıma düşen, anılar bahçesinde hüzünlü bir gezintidir.
İnsan ne kadar az umarsa yaşamında bir o kadar daha rahattır.
Hangi yaşta ölürsek ölelim, tamamlanmamış cümlelerimiz olacak.
Bir pencere yeter bana bir tek pencere, bilince ve bakışa ve suskunluğa.
Biz yitirmiş olmamız gereken ne varsa yitirmişiz, ışıksız yola düşmüşüz biz.
Ey dost, ey kardeş, ey herkes! Yazın tarihini gül soykırımının Aya vardığınızda!
İnsanı sessiz kalmaya zorlayan acı onu bağırmaya zorlayan acısından çok daha ağırdır.
Şiddeti ve kavgaları gördüm bu dünyada çok acı çektim bu dünya gebe, ve haksızlık doğuruyor.
Acımasız toplum tüm acımasızlığını kadına yöneltiyordu. Gelenekler her yönden onu bastırıyordu.
Ah bir güvercin gibi kanatlarım olsaydı, Uçar ve huzurlu olurdum, Çünkü şiddeti ve kavgaları gördüm.
Kimsenin işine karışmıyorum. Kimseyi incitmiyorum ve Her an kendimleyim, Böyle olunca herkes beni kurcalıyor.
Bütün kavramların ve ölçütlerin anlamlarını yitirdikleri ve değersiz demek istemiyorum giderek sarsılmaya yüz tuttuğu bir çağda yaşıyoruz.
Bütün o çılgınlıklardan sonra ah yazık inanasım gelmiyor, akıllanmışım. Sanki 'o' bende ölmüş ve ben bu yüzden yorgun, suskun ve bomboşum.
Ah bir güvercin gibi kanatlarım olsaydı,

Uçar ve huzurlu olurdum, Çünkü şiddeti ve kavgaları gördüm. Bu dünyada çok acı çektim, Dünya gebe, ve haksızlık doğuruyor.

Ben hüzünlü küçük bir periyi biliyorum okyanusta yaşayan ve yüreğini tahta bir kavalda usul usul çalan küçük hüzünlü bir peri geceleri bir öpücükle ölen ve sabahları bir öpücükle yeniden doğacak olan…
Ben yüreğini yitirmiş zamandan korkuyorum..
Ben Kendimi yaşamdan pek bir şey ummamaya alıştırdım.

Hep, neyse yine de iyidir, diyorum. Böylece daha az düşünür, daha çok yaşarım. Bir çokları benim olduğum kadar bile mutlu değillerdir.

Benim payıma düşen, terk edilmiş merdivenlerden inmektir, ve ulaşmaktır bir şeylere çürüyüşte ve gurbette..

Benim payıma düşen, anılar bahçesinde hüzünlü bir gezintidir.

Bir pencere yeter bana bir tek pencere, bilince ve bakışa ve suskunluğa…
Biz yitirmiş olmamız gereken ne varsa yitirmişiz, ışıksız yola düşmüşüz biz.
Bu dünyada yaşam iki olmalı biri deneyim kazanmak diğeri deneyimleri..
Bütün kavramların ve ölçütlerin anlamlarını yitirdikleri ve değersiz demek istemiyorum giderek sarsılmaya yüz tuttuğu bir çağda yaşıyoruz. Dış dünya öyle tepe taklaktır ki inanmak istemiyorum.
Eğer aşk varsa zaman ahmakça bir sözdür.
Eyvah! Yaralarım ruhumu hissizleştirdi.
Hangi yaşta ölürsek ölelim, tamamlanmamış cümlelerimiz olacak.
İnsan ne kadar az umarsa yaşamında bir o kadar daha rahattır.
Kalbe dokunmasını biliyorlar, ama kırarak...
Kalbimi sevgine öyle bir bağladım ki bir daha Başka sevdalı bir yürek istemiyorum.
Kendi varlığımın sesi olayım dedim yazık ki kadındım.
Nasıl da büyüdü kalbimin yarımlığı ve hiçbir yarı, tamamlayamadı bu yarımı.
Nedir sessizlik, söylenmeyen sözlerden başka.?
Ne tuhaf bir dünya.

Kimsenin işine karışmıyorum. Kimseyi incitmiyorum ve Her an kendimleyim, Böyle olunca herkes beni kurcalıyor..

Vardı gözlerinde günahların kahkahası yüzünde de törensel bir ışık ve eşliğinde masum dudakların gülümseyişi; gizemli ve asi…
Ve bu dünya öyle insanların ayak sesleriyle doludur ki seni öpüyorken kafalarında seni asacakları urganı örüyorlar.
Ve sevgi, ölüm kadar ağırdır.
Ve Yaralarım Aşktandır.
Yaşam belki, İki sevişme arası rehavetinde yakılan,
Yaşam belki bir urgandır, bir adamın daldan dala kendini astığı..

Şiirlerinden örnekler

Bir Yeniden Doğuş

Benim bütün varlığım bir karanlık ilahidir
Seni söyleyecek,
Seni taşıyacak olan
Sonsuz filizlenmenin ve çiçeklenmenin şafağına.
Bu ilahide ben seni çektim içime.
Bu ilahide,
Seni aşıladım ben ağaca, suya, ateşe.
...
Bir odanın içindeki olabildiğince büyük bir yalnızlıktır
Kalbim…
Olabildiğince sevgi dolu
Mutluluğunun basit bahanelerine gözünü diker:
Vazodaki çiçeğin güzelim yok oluşuna,
Bahçemize ektiğin fidanlara,
Ve ötüşlerine kanaryaların
Bir pencere genişliğinde söyledikleri.
...
Üzgün küçük bir peri biliyorum
Bir okyanusta yaşayan
Ve kendi kalbini bir büyülü flütçesine
Seslendiren
Üzgün küçük bir peri
Her gece bir öpücükle ölen
Her şafak bir öpücükle doğan.