Erguvan, hudayi nabit bir ağaç. Kendiliğinden çıkar, tohumları rüzgarla yayılır. Özellikle İstanbul koruları erguvan seyri için birebirdir. Ama münferit yetişen ve öyle güzel açan erguvanlar var ki. Ben onlara şah erguvan derim. Onları özel olarak izlemeye gidebilirsiniz.[1]
Erguvanın çiçeği baharı, yenilenmeyi, yeni bir başlangıcı hatırlatsa da ağacının naifliği de geçiciliği, faniliği imler. Tıpı İstanbul evlerinin zarif ama en çok da yangın karşısında dayanıksız olması gibi. Bir şehrin dokusuyla, ruhuyla bir çiçek ancak bu kadar bütünleşebilir, aynileşebilirdi…[2]
İstanbul adetlerindendir; Nisan ayınca boy atan, kısa ömürlü, nazenin bu çiçekli ağaçlar, adeta bir ‘’tanrı misafiri’’ olarak sevilir, hatta ‘’erguvan görmeye çıkılır’’dı. Annemin vefatına kadar, her yıl sürdü bu erguvan ziyaretlerimiz...[3]
Vikipedi maddesi
Vikiveri öğesi