Boğaziçi’nde her şey hoş, güzel görünür dışarıdan. Ancak Boğaziçi’nde “milliyetçi muhafazakâr” kimliği haiz iseniz barınmanız çok zordur. İlk zamanlar yüzüme kimse gelip bir şey söylemiyordu ama hissettiriyorlardı içten içe. Cuma namazına giderken bir öğrencim gelip, “Hocam sizi fişliyorlar, namaza gitmeyin” demişti. Bir gün bir başka öğrenci geldi ve odamda, “Hocam tarikatlar hakkında ne düşünüyorsunuz? Sizin de ilginiz var mı?” gibi sorular yöneltti bana. Tabii bir anda konuya girişinden ne yapmak istediğini hissettim. Allah’ın işi, o vakit cebindeki kasetli kaydedicide kaset sona gelmişti, tık diye ses geldi. Çık dışarı, dedim. 28 Şubat sürecine giderken yavaş yavaş maskeler düşmeye başlamıştı. İlk zamanlar üzerimdeki ders yükü azaltılmaya başladı. Ailemi geçindirmem lazım, paraya ihtiyacım var. Bu da mobingin farklı bir tarzı… Herkes yüzünü çevirmeye başladı. Hiç kimse muhatap olmuyor. Ders vermenize engel oluyorlar. En sonunda gelip yüzüme karşı, “Seni burada istemiyoruz, istenmiyorsun, anlamadın mı hâlâ?” dediler. Ondan sonra mecburen Boğaziçi’nden ayrılmak durumunda kaldım.[1]
Vikipedi maddesi
Vikiveri öğesi