Şeftali: İnce kumlu bir plaj gibidir. Üzerinde çıplak ayakla dolaşacaksınız, cam göbeği mavi deniz köpüklü dalgaları ile paçalarınızı ıslatacak. Bu arada elinizde bir şeftali olacak, ısıra ısıra yiyeceksiniz; sular çenenizden damlayacak. Onu tabağa koymak, bıçakla kesmek, kabuğunu soymak, çatalla yemek meyveye hakaret gibi görünüyor. Madem tabakta duracak, dursun yemeyelim, Sadece seyrine dalalım. Ne zaman şeftali diyecek olsam Refik Halit’in “Şeftali Bahçeleri” hikâyesi aklıma geliyor. Kışkırtıcı. Aman dikkat: Şeftalinin işvesine kapılmayın, ama onsuz da kalmayın.[1]
Vikipedi maddesi
Vikiveri öğesi