İnci Aral
| İnci Aral | |
|---|---|
 Türk öykü ve roman yazarı. | |
| Doğum tarihi | 27 Kasım 1944 |
| Doğum yeri | Denizli |
 Vikipedi maddesi Vikiveri öğesi | |
İnci Aral (d. 1944), Türk öykü ve roman yazarı.
Sözleri[değiştir]
- Adalete güvenimi kaybediyorum.
- Yaşamak güzeldir, Ölümse yokluk.
- Bölüşmemiz gerekenleri bölüşemiyoruz.
- Allahın adaleti yoksa kendi de yok anladım.
- Yazmak bir yıkım ve ardından gelen devrimdir.
- Dimdik durmaya çalışıyorum, yorulma pahasına.
- Toplumda bir şey var; herkes aldatılmaktan korkuyor.
- Hayatımıza sevdiğimiz hayvanlar girer çıkar. Anıları kalır.
- Ama iyiyim, mutluluk denen şeyi abartmaktan vazgeçtim.
- Zamanla başa çıkılmıyor, Yaralandık. Hiçbir şey aynı kalmıyor.
- Sessizlik insancıldır. Sessizlik insanın ayak basılmamış bölgesidir.
- Seni görmezden gelecekler, başarmak için inatla, çok çalışmalısın.
- İnsan yanlış yerden hayata başlamışsa, neyi tutsa elinde kalıyordu.
- Günü yaşamak dururken yarın ne olacağını düşünmenin yararı yok.
- Sevgiyi de acılarımızı da ayrı ayrı yaşıyoruz. Bundan hırçınlığımız bence.
- Şimdi bir eksiklik var ki, her şeyde bir solgunluk bir hüzün, eskimişlik gibi.
- Dışarıda koskoca bir dünya vardı, Yürüdüm, kendimi aradım içinde. Yoktum !
- Herkes ağlayacak bir göğüs istiyordu ama kimse o göğüs olmayı göze alamıyordu.
- Kimseye ait olmak istemiyorum ben. Hiçbir zaman hiç kimseye ait olmak istemiyorum.
- Bazı insanlar kabuğa bakar. Ben öyle bakmam. Benim gözlerim her şeyin içini, aslını görür.
- Benim ülkemde mutluluk henüz çiçek açmamış bir ağaçtır. Tohumu toprağa düşmemiştir bile.
- Eskiden böyle değildi . İnsanlar giderek kopuyor birbirlerinden. Tümü yaşam kavgasına düşmüş.
- Şarkılar, duyguları ifade etmenin en kolay yoludur. Kimseyi incitmezler. İstemeyen üstüne alınmaz.
- Nasıl oluyor da insan, yaşamına onca güzellik katmış birini günün birinde bu kadar anlamsız bulabiliyor.
- Derin bir çukur kazıp bana acı veren her şeyi ve onu gömmek, üstünü örtmek ve bu mezara işaret koymamak demekti unutmak. Gerisi boşluk.
- İnsanlar rastgele evlilikler, rastgele çocuklar yapmaktan, rastgele düzenler kurmaktan kurtaramıyorlardı kendilerini. Önlerine çıkan ilk kadın ya da erkeği kendileri için yaratılmış sanma aptallığından vazgeçemiyorlar, sabırsızca düzen sanılan düzensizliklere atılıyorlardı.
- Toplumda bir şey var; herkes aldatılmaktan korkuyor. Bu nedenle bu konunun çok güncel olduğunu ve bunun üzerinde yazabileceğimi düşündüm. (...) Bu romanı yazma sürecinde sadakatın bir seçim olduğuna karar verdim. Sadık olmaya insan karar veriyor. Karşısındaki insanı, birlikte yaşadığı insanı değerli buluyorsa ve onu üzmekten korkuyorsa, o zaman bilinçli bir şekilde ona sadık kalmaya çalışıyor. 10 kadar romanım var. Hayat içinde her şey bana ilham verebilir, bütün insan halleri beni ilgilendiriyor. Hepsi yazılabilir.[1]
- (Sadakat romanı hakkında)
