Punisher

Punisher ile ilgili daha fazla bilgiye Vikipedi'den ulaşabilirsiniz.

Punisher (Cezalandırıcı), Gerry Conway, John Romita ve Ross Andru tarafından yaratılan ünlü bir çizgi roman karakteridir. İlk olarak The Amazing Spider-Man'in 129'uncu sayısında (Şubat 1974) ortaya çıkan bir anti-kahramandır.

• Belki cehenneme gideceğim, bir çok haketmiş ruhu kaçınılmaz sonuna gönderdim. Cehennemde beni bekliyor olacaklar ve oraya vardığımda benim cennete yollanmış olmamı dileyecekler.

• Tek başına kaldığında, düşman hatlarının gerisinde, havan desteği, hava desteği olmadan, herhangi bir kurtarma timinin umudu olmadan. Kirli savaşmazsın, kirliyi güzel gösteren şeyler yaparsın.

Punisher Year-One

• Bütün bunlar nasıl bitecek bilmiyorum. Muhtemelen daha sonra kendimi açıklayacak vakit bulamayacağım. Bunun için bu açıklamayı yapıyorum, bir amacın tanımını, bu sayede kimse kuşkulanmayacak.

1. Frank Castle öldü, ancak, henüz mesaj vücuduna ulaşmadı, vücudu çırpınmaya devam ediyor ve kim bilir neler yapabilir durmadan önce?
2. Bazen yasalar, suçluyu tanımlasalar bile cezalandırmada yetersiz kalabilir. Ve bazen onu yetersizliğinden dolayı utandırmak için, doğal adaleti sağlamak için, yasaların dışında hareket etmek gerekebilir, intikamdan bahsetmiyorum. İntikam geçerli bir hareket değildir. Onu provake eden hareketten daha iyisi değildir, adi, duygusal bir cevaptır. Bahsettiğim şey cezalandırmak. McTeer onaylamazdı, ama onun yolunu denedim. Laviano'nun yolunuda denedim. Sistemlere ve göreve uymayan sözlere güvendim. Herkesin yolunu denedim. Herkesinkini, kendiminki hariç. Bu ülkenin hizmetinde, bir deniz piyadesi (ing. Marine) olarak eğitildim. İşimde çok iyiyim. Kamuflaj, suç işleme, dövüş, göz dağı verme.
3. Öyleyse bu görev benim. İşimi yaptığımda , biter. Hata olmaz.
4. Si vis Pacem, para bellum (Barış istiyorsan, savaşa hazırlan), ilkesini dikkate al.

Punisher Max

• O yaşlı adamdan, o kadar çok nefret ettiler ki onu ailemin içinden vurdular. Uzilerin ve Berettaların zamanından önce, 9 mm'likler sokakları yönetmeye başlamadan önce, bir yaz gününde, Central Park'ta dünya delirdi.

Bir Thompson'du, babalarımızın taşıdıklarından, 45 kalibrelik mermileri ciğerlerimdeki kanı ve nefesi yumruklarken bile sesini tanıyabildim.

Kızımın yanına düştüm, midesinden vurulmuştu, çok kötüydü, karnından akan şeyleri gördüğü zamanki yüz ifadesi, küçük bir kızınki değildi.

Karım, ameliyat masasında kanayarak öldü, kalbindeki delikten içindeki bütün hayat boşaldı. Dikkatsizde olsam, gözlerinde sürünen acı, dizlerimin üstünde doğrulmamı sağladı.

Hemen sonra yaşlı adamın askerleri (İtalyan-Amerikan mafyasında, aileye alınan en düşük rütbeli elemanlara asker denilir), ateş etmeye başladı. Oğlum düştü, bir kelime olmaksızın, üstünde hiçbir yara belirtisi olmadan.

Cam tarafından kesilmişcesine acıtan bir nefes aldım, kan tükürdüm, dizlerimin üstünde doğruldum ve oğlumu kucağıma aldım, çaresizlikle kurşunun girdiği yarayı aramaya başladım,

Kurşun ağzından içeri girmişti.

Bu bizim parktaki pikniğimizdi.

Ve şimdi, her gece, dışarı çıkıp dünyaya akıl veriyorum.